Meisje zonder leugens

1
CYRUS

Mei 2020
Het eind van de lente. Een koude ochtend. Een houten bootje doemt op uit de mist en glijdt met elke ruk aan de roeispanen vooruit. De binnenhaven is zo glad dat elke rimpeling die zich verspreidt duidelijk zichtbaar is voordat hij tegen de boeg breekt.
De roeiboot glijdt langs de muur van grijze steen, langs trawlers en jachten, totdat hij een smal kiezelstrand bereikt. De eenzame roeier springt eruit en sleept de boot verder de steentjes op, waar hij dronken scheefzakt en er stuntelig uitziet, zo op het land. Weg is de elegantie.
De capuchon van een parka wordt naar achteren geschoven en een bos haar springt alle kanten op. Echt rood haar. Zo rood als vuur. Zo rood als de dageraad. Ze trekt een haarelastiekje van haar pols en bindt de haarlokken bijeen tot een staart die midden over haar rug naar beneden hangt.
Het raam van mijn kamer is beslagen door mijn adem. Ik trek mijn mouw over mijn vuist en veeg het vierkante ruitje droog om het beter te kunnen zien. Daar is ze dan eindelijk. Ik wacht al zes dagen. Ik heb over de trottoirs gewandeld, de vuurtoren bezocht en de menukaart
van O’Neill’s Bar & Restaurant afgewerkt. Ik heb de ochtendkranten en drie afgeprijsde boeken gelezen en naar de plaatselijke alcoholisten geluisterd die me hun levensverhaal vertelden. Voornamelijk vissers, met handen zo knoestig als gemberwortels en ogen die ook als de zon niet schijnt half dichtgeknepen zijn tegen het felle licht.
Zich over de roeiboot buigend trekt ze aan een zeil, waaronder plastic kratten en kartonnen dozen blijken te staan. Ze gaat, zoals elke veertien dagen, boodschappen doen. Met een stapel dozen in haar armen loopt ze de trap vanaf het strand op en steekt de kinderkopjes over. Ik volg haar met mijn blik terwijl ze over de boulevard loopt, langs gesloten kiosken en toeristenwinkeltjes naar een supermarktje, waar binnen licht brandt. Ze stapt over een stapel kranten heen en klopt aan. Een man van middelbare leeftijd, met een rode neus en roze wangen, trekt een jaloezie omhoog en knikt herkennend. Hij draait de deur van het slot en wenkt haar naar binnen. Hij onderbreekt het gebaar even om de straat af te turen, misschien wel op zoek naar mij. Hij weet dat ik zit te wachten.
Ik trek snel een spijkerbroek, sweatshirt en schoenen aan en loop de trap van de pub af naar een zijingang. Buiten ruikt het naar drogend zeewier en houtrook; de heuvels in de verte hebben een oranje randje waar God de ovendeur heeft geopend en de kolen opgestookt voor een nieuwe dag.