De nieuwe dood

Likkend aan de roze toplaag van zijn koekje keek Max naar zijn moeder. Hij vond het moeilijk te zien hoe er steeds minder van haar overbleef. Minder van haar kleur, van het licht in haar ogen. Van haar lach. Alles in en aan haar was aan het slinken. Toen ze net met trillende stem bijna onverstaanbaar werd, wist hij zeker dat het onvermijdelijk was dat ze helemaal zou verdwijnen. Hij stelde zich voor dat ze al weg was en kreeg een dof, zwaar gevoel in zijn buik waar hij een beetje naar van werd. Hij slikte, zette de radio iets harder en ging weer bij haar zitten op de kruk naast het bed.
Why can’t you see, what you’re doing to me, zong Elvis, zijn moeder likte aan haar koekje. Zwijgend zaten ze zo samen, zijn hand in de hare, de zijne gebruind door de zon, die van haar knokig, de bleke, doorschijnende huid vol blauwgrijze vlekken. Ze gebaarde naar de likkoekjes en hij gaf haar een roze, nam zelf een gele. ‘Niet tegen papa zeggen,’ zei ze met een knipoog.
Hij hoorde stemmen, keek naar buiten en zwaaide naar Peter en John-Paul, die achter het hek stonden en gekke bekken trokken. Kom, wuifden ze met hun armen, en wezen op hun fiets. Straks, dacht hij, dan zou hij naar buiten gaan, frisse lucht in zijn longen zuigen, zo hard fietsen als hij kon, de bedompte geur van deze kamer van zich afschudden.
‘Ga lekker naar buiten, Max,’ spoorde ze hem aan, maar hij schudde zijn hoofd, stak zijn tong uit, keek scheel om te zien of die geel kleurde.
‘Het is lief van oma, dat ze die koekjes blijft opsturen,’ fluisterde ze. ‘Je was er al gek op toen je nog maar een paar turven hoog was en we nog ginds woonden. Aan zee. Weet je dat nog?’