Vanuit het donker

Ergens in het huis klonk een geluid en hij verstijfde. Zijn blik ging naar de gesloten deur, zijn hart sloeg op hol. Was het de voordeur geweest? Was er iemand binnengekomen?
Aidan draaide zijn hoofd in een poging meer te horen. Een voetstap. Geritsel van beweging.
Maar er was niets. Alleen het geluid van iets wat ergens samentrok, het normale ritme van het huis.
Hij probeerde wat van de spanning uit te ademen. De hele week had hij naar deze avond uitgekeken. Hij kon eindelijk een keer vrij en ongestoord zijn gang gaan, en had zich een hele avond met Zoe voorgesteld. Maar dat had, uiteraard, anders uitgepakt. Hij kon dan wel vrij zijn, maar Zoe had nog steeds haar eigen agenda. Dus moest hij toch weer wachten tot elf uur. Een gewone, frustrerende donderdag.
In plaats van dat hij zich met een film op de bank had geïnstalleerd had hij al snel weer over de computer gebogen gezeten. Telkens had hij het Skype-icoontje van Zoe gecheckt om te zien of ze haar computer had aangezet. Maar dat bleef onverbiddelijk rood, en hij had uren door nieuwssites gescrold en artikelen zitten lezen.
Hij had zoveel avonden op deze manier doorgebracht, wachtend tot Zoe online kwam. De helft van de keren was ze te laat. Eerst had hij daar chagrijnig over gedaan, tot hij merkte dat zij daar alleen maar opstandig van werd. Ze wilde zich vrij voelen.
Hij had moeten leren accepteren dat hij haar zag wanneer hij haar zag. Dat hij niet de enige was met een druk leven waarmee rekening moest worden gehouden.
Om acht minuten voor elf werd Zoe’s icoontje groen. Het kostte hem amper een seconde daarop te klikken.
De verbinding kwam onmiddellijk tot stand en hij glimlachte al vol verwachting voordat het beeld verscheen. Maar toen zag hij dat de stoel van Zoe leeg was. Ze was buiten bereik van de camera, met een bewegende schaduw op de muur als enig bewijs dat ze er überhaupt was. Wat was ze aan het doen?
Toen hij het geluid wat harder zette, drong het tot hem door dat hij water hoorde lopen. Ging ze in bad? Nu?
Instinctief voelde dit voor hem als een soort spelletje. Zoals die keren dat ze zich voor hem uitkleedde, haar blik afwezig, haar lippen een stukje van elkaar. Gek maakte ze hem daarmee.
Maar wat had hij eraan als hij haar niet kon zien? Gefrustreerd rommelde hij aan zijn eigen scherm, maar uiteraard veranderde dat niets aan de stand van de camera in haar kamer. Hij kon nog steeds alleen de lege stoel zien, en daarachter de muur, met een stuk gordijn aan de ene kant en de scharnieren van de deur aan de andere kant.
Het gekletter van het stromende water werd minder en stopte toen helemaal. Vervolgens klonken er andere geluiden van beweging, en het gepiep van natte huid langs de acryl binnenkant van het bad.
Aidan slaakte een zucht. Ze ging echt gewoon in bad terwijl hij hier zat te wachten.
Hij overwoog op te hangen uit onvrede. Maar stel dat ze er al
heel snel weer uit zou komen, dan zou hij misschien haar druipende, naakte lijf missen. Of haar borsten die maar amper in de
handdoek bleven zitten terwijl ze zich naar de camera boog en op
de muis klikte.
Hij hoorde iets anders in zijn eigen huis, en hoewel het van ergens boven kwam, bleef hij toch even roerloos zitten luisteren,
zijn ogen op de muur gevestigd. Hij wist dat het niets was en even
later ontspande hij weer. Hij was vreemd nerveus vanavond.