7 vragen aan Annemarie Geerts

Afgelopen dinsdag verscheen Komt goed, het boek van momfluencer Annemarie Geerts. Op Instagram is ze bij haar ruim 80.000 volgers bekend als @demammavan. In haar boek neemt ze je mee in het reilen en zeilen van een gezien met acht kinderen. Wist je dat ze vroeger niet eens kinderen wilde?

1. Komt goed is je eerste boek. Hoe vond je de ervaring van het schrijven van een boek? Viel het mee of viel het tegen? 

Als ik moet kiezen tussen bevallen of nog een boek schrijven, kies ik voor een bevalling.Het viel echt tegen en dat komt niet door de begeleiding die ik heb gekregen, want die is en was top. Het is het continue aanstaan. Dat heb ik sowieso omdat ik voor acht kinderen zorg, maar die gaan soms gewoon even uit of ik zet ze uit door een tablet aan te zetten. Maar nu jengelt er een negende kind (mijn boek) 24 uur per dag mee. En het stopt ook gewoon niet. Een boek zit de hele dag in je hoofd. En net op het moment dat ik er even niet aan denk, kom ik op die laatste zin of weet ik weer wat ik nog meer in het boek benoemd wil hebben. En zelfs nu het boek klaar is blijft het jengelen om aandacht. Een beetje zoals mijn oudste drie kinderen. Allemaal volwassen, maar je blijft toch hun moeder en voelt je verantwoordelijk. Dat is met mijn boek net zo.   

2. Je hebt een heel persoonlijk boek geschreven. Vond je het lastig om sommige aspecten van je leven in het boek te beschrijven of juist heel bevrijdend? 

Het was een beetje als een puzzel. Schrijven over deze emotionele gebeurtenissen hielp mij om de gebeurtenissen te organiseren. De eerste paar stukjes waren lastig en verwarrend, maar toen eenmaal het raster stond, ging het daarna eigenlijk vanzelf. Door het opschrijven van mijn verhaal vielen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plek en dat maakte mij alleen maar nieuwsgieriger. Ik moest en zou de puzzel afkrijgen. Hoe verder ik kwam, hoe meer ik overtuigd was dat het verhaal verteld moest worden. Ik heb te lang moeten zwijgen. Dat wilde ik niet meer. Het laatste stukje van een echte puzzel is bij ons altijd kwijt, maar daar is bij mijn boek geen sprake van. Het verhaal is verteld, de puzzel is af en het boek kan nu eindelijk dicht. En dat is een enorme opluchting. 

3. Zijn er mensen, of misschien auteurs, die jou geïnspireerd hebben om dit boek te schrijven? 

Jazeker! Fieke Opdam en Janneke Jonkman zijn beide vrouwen die gestopt zijn met zwijgen en iets met hun verhaal gedaan hebben om andere vrouwen te helpen. Dat wilde ik ook. Tijdens het schrijven hebben beide vrouwen mij geholpen hoe ik het beste mijn verhaal kon vertellen zonder dat het mijzelf verder zou schaden. Ze hebben dat echt super goed gedaan en ik ben ze daar heel dankbaar voor. 

4. Je bent op Instagram bekend als @demammavan. Had je ooit kunnen bedenken dat er iedere dag meer dan 80.000 mensen kunnen meegenieten van jullie reilen en zeilen als gezin? 

Nee, echt niet! Toen ik na de geboorte van Jet wat onscherpe foto’s plaatste van ons gezin deed ik dat vooral voor ons gezin zelf. Wat mijlpalen en leuke kiekjes. Meer niet. Wie zat daar nou op te wachten? Nou, blijkbaar heel veel mensen. 😊

5. Met zoveel volgers op Instagram hebben vast veel mensen een mening over je (positief en negatief). Hoe ga je daarmee om? 

Nou draai ik al een tijdje mee als moeder en in die 23 jaar moederschap zijn er zoveel aanvaringen geweest met de moedermaffia dat ik ze niet meer kan tellen. Ik blijf inmiddels ver van onderwerpen zoals borstvoeding/flesvoeding en wel of niet inenten vandaan. Dat zijn twee kampen die niet naar elkaar toe willen buigen en een compromis willen sluiten. Het is zwart of wit met niks ertussenin. Maar ook de wat mildere moedermaffia bemoeit zich graag met de kleding (te koud of te warm) en het haar (steek dat haar nou eens op, dat kind ziet niks!) van Lot, mijn bejaard moederschap (met 47 jaar ben je immers praktisch dood), mijn gewicht (jij eet zeker niks?), voeden in het openbaar (je borsten voor zoiets onkuis in het openbaar gebruiken is ziek) en langer dan een jaar borstvoeding geven (een jaar is toch wel een grens; klinkt toch een beetje vies hoor, daar krijg je toch van die rare moederskindjes van?). 

Wat ik doe met al die negatieve en positieve meningen en talloze berichten met ongevraagde adviezen? Nou, eigenlijk niks. Ik trek mijn eigen plan. Altijd al gedaan. En heel soms doe ik er wat mee. Zoals vandaag. Lot zei ‘kut’. Mensen vinden het raar dat ik daarom lach. Dan leg ik uit dat kinderen dat nou eenmaal doen als ze opgevoed worden door broers en zussen die al wat ouder zijn. Het was eerst ‘fucking’ en daarvoor zei ze de hele dag ‘piemel’. Gaat vanzelf over. Dat leg ik dan even uit. Speciaal voor de moedermaffia. ♥️

6. Wat hoop je dat de lezer uit het boek haalt? 

Ik hoop dat ze vooral zien dat er niet één juiste manier is om je kind op te voeden. We doen allemaal maar wat. Ik zal de laatste zijn die zal vertellen hoe je moet opvoeden. Ik laat in mijn boek vooral zien hoe ik het doe. Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd en hoe ik bepaalde negatieve ervaringen heb omgebogen in iets positiefs. Ik hoop dat de lezer na het lezen van mijn boek ook gaat opvoeden vanuit het vertrouwen dat het wel goed komt. Want dat is het belangrijkste wat ik de afgelopen jaren heb geleerd. Het komt goed. 

7. Heb je nog een fijne (opvoed)tip voor onze lezers?

Probeer te kijken naar wat voor jullie werkt en stop per direct met vergelijken. Je moet werken, of nee, toch liever thuisblijven bij de kinderen. Je moet naast moeder ook vrouw zijn, of nee, je moet er vooral heel erg van genieten nu ze nog klein zijn. Je moet borstvoeding geven, maar ook zeker niet te lang. Kortom: het is nooit goed. Mijn tip: maak je niet druk om wat een ander vindt. Je kind gaat niet dood als het een keer met vieze voeten in zijn bedje ligt omdat het zo heerlijk tot laat buiten heeft gespeeld. Maar ook zeker niet als je het drie keer per dag in bad stopt. Er is geen goed of fout. Er is alleen maar jouw manier. En die is prima.   

Benieuwd naar haar boek Komt goed? Bestel hem hier.